Iedere ochtend als ik wakker word moet ik twee keer hikken. Nog voor ik iets kan zeggen. Hik … hik... Nooit één keer, nooit drie. Iedere ochtend twee hikken. Als een haan die moet kraaien voordat hij aan de dag kan beginnen. Op zich niks ernstigs natuurlijk, het is alleen heel vervelend voor mijn vriendin, want die wordt er iedere dag (veel te vroeg) wakker van. Maar ik kan er niet mee stoppen. De dubbele-ochtend-hik is groter dan ikzelf.
Nu dacht ik: dit zal wel weer een van die onverklaarbare zwangerschapskwaaltjes zijn. Als je zwanger bent krijg je namelijk aan de lopende band vreemde kwaaltjes. Je hebt ineens een bult in je lies, een bloeduitstorting op je voet op of je kunt niet meer op het woord ‘bloemkool’ komen. Maar als je gaat googlen blijken de meeste van deze kwaaltjes er gewoon bij te horen. Online staan fora vol met vrouwen die precies dezelfde kwaaltjes hebben. En dat is fijn. Dan weet je dat je niet de enige bent en dat je je niet aanstelt. Of, dat je je in elk geval niet als enige aanstelt.
Zo struinde ik de afgelopen dagen hoopvol het internet af, op zoek naar lotgenoten in mijn strijd tegen de dubbele-ochtend-hik. Maar vreemd genoeg lijkt er niemand te zijn met hetzelfde probleem. Zelfs niet in het buitenland. Als ik Google op ‘double morning hiccups pregnancy’ krijg ik nul op rekest. Ik vrees dat dit een last is die ik in mijn eentje zal moeten dragen.