Ik kreeg deze week een uitnodiging voor Clubhouse. De nieuwe hype op social media. Voor wie het nog niet kent (en dus nu al hopeloos achterloopt): Clubhouse is een platform waarop je gesprekken kunt voeren, terwijl andere mensen meeluisteren. Alleen in audio, dus zonder beeld erbij. Een soort conference-call met onbekenden. In de app zie je een overzicht van alle gesprekken die gaande zijn en daar kun je dan naar luisteren. En als je iets wil zeggen kun je een digitale hand opsteken. Dat is het. Je kunt verder niet chatten, niks liken, geen grappige gifjes delen. Het is praten of luisteren. Horen of gehoord worden. En het is dus nieuw. Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben na een jaar van lockdowns blij met alles wat maar ook een beetje nieuw of anders is. Dus ik had er zin in. Met de spanning van een jarig kind maakte ik mijn entree, benieuwd naar al het moois dat Clubhouse me te bieden heeft.
Ik viel meteen in een gesprek dat heette: Business Babes Success Stories. Drie ondernemers slash business babes legden uit hoe zij toch zo ongelofelijk succesvol geworden waren. Twee uur lang vertelden ze over hun slimme verdienmodellen en hoeveel ‘K’ ze per maand binnen harkten. Tussendoor staken ze voortdurend digitale veren in elkaars digitale reetjes. Op datzelfde moment vond in mijn netwerk nog een tiental andere gesprekken plaats, met titels als: Zo krijg je meer volgers op LinkedIN, Master Your Money Mindset met Monica Geuze en Giel Beelen vertelt alles. Ik vind het normaal gesproken al veel als Giel Beelen één ding vertelt, maar op Clubhouse vertelt hij dus echt alles.
Maar niet zomaar aan iedereen, want Clubhhouse is een exclusieve club. Het is alleen toegankelijk voor mensen met een uitnodiging. Hierdoor wordt het bevolkt door de crème de la crème van social media. Mensen die zich graag onderscheiden van het plebs. Het zijn de types die voor corona rondhingen in exclusieve clubs als de Jimmy Woo: (semi-)BN’ers, influencers, business coaches en zelfbenoemd entrepreneurs. En als ik ergens een hekel aan heb, zijn het wel (semi-)BN’ers, influencers, business coaches en zelfbenoemd entrepreneurs. Dit zijn mensen die denken dat werkelijk alles wat zij te vertellen hebben ook interessant is voor anderen. Voor deze doelgroep is Clubhouse een uitkomst. Want hier kunnen ze de godganse dag als zelfbenoemde experts te oreren over hun zelfverzonnen expertises.
Dankzij YouTube kan iedereen tv maken. Dankzij podcasts kan iedereen radio maken. Dankzij Clubhouse kan iedereen nu hoofdspreker zijn op zijn eigen congres. En wij, de andere gebruikers, hebben het grote voorrecht om hier naar te luisteren. Zo bijzonder. Zo exclusief.
Het enige wat ik écht leuk vond was een gesprek dat heette Dertig minuten gezellig samen je bek dicht houden. Op een ongemakkelijk lachje en een paar typende vingers na, hoorde je een half uur lang helemaal niks. Niet één (semi-)BN’er, influencer, business coach of zelfbenoemd entrepreneur kwam aan het woord. Goddelijk! Ik had die app natuurlijk ook gewoon uit kunnen zetten, maar toch had het iets gezelligs om samen stil te zijn. De zwijgende aanwezigheid van 173 vreemden gaf me weer even het gevoel van samen werken in de bibliotheek.
Men zegt dat Clubhouse zijn succes te danken heeft aan het gebrek aan sociale interactie tijdens de lockdown. Mensen zouden er naar snakken om weer eens iemand te horen praten die ze niet kennen. Dat heb ik ook. Maar niet déze mensen over déze onderwerpen. Wat ik mis zijn de normale gesprekken tussen normale mensen. Ik wil niet naar de Jimmy Woo met Giel Beelen en Monica Geuze. Ik wil naar café Het Rakkertje in Alblasserdam. Ik wil eindeloos ouwehoeren met nieuwe beste vrienden die ik daarna nooit meer zal zien. Ik wil keihard meezingen met ‘Why Tell Me Why’ en dat niemand merkt dat ik de tekst niet ken. Ik wil dat iemand gewoon weer eens een lauw biertje in mijn nek gooit. Is dat nou zo veel gevraagd?